þykkja

I)

(þykki, þótta, þótt), v.

1) to be thought to be, seem to be, be esteemed or reckoned as;

hón þótti beztr kostr, she was thought the best match;

2) with dat. it seems to one, one thinks (þykki mér ráð, at þú farir at finna Gizur hvíta);

e-m þykkir at e-u, one feels hurt at, takes it to heart, is displeased with (þótti mönnum mikit at um víg Kjartans);

mér þykkir fyrir (or fyr) e-u, I dislike, am unwilling to (mér þykkir meira fyrir en öðrum mönnum at vega menn);

e-m þykkir mikit um e-t, one takes it much to heart (honum þótti svá mikit um fall Ólafs konungs, at);

e-m þykkir mikit undir e-u, one thinks it of great importance (mikit þótti spökum mönnum undir því, at);

impers., vilda ek, at þér þœtti eigi verr, I wish that thou wouuldst not take it amiss;

þótti sinn veg hvárum, they disagreed;

þykki mér sem undan sé gaflveggrinn, it seems to me as though the gable-wall were down;

þótti mér þeir sœkja at (= sem þeir sœkti at), methought they pressed hard on me;

3) refl., þykkjast, to seem to oneself, think oneself, think (en ek þykkjumst þó mjök neyddr til hafa verit);

hann þykkist einn vita allt, he thinks he alone knows everything;

þykkist hann mjök fyrir öðrum mönnum, he thinks himself far above other men;

en Brynhildr þykkist brúðr var-gefin, but B. will think she is ill-matched.

II)

f.

1) thought;

liking, sentiment, disposition;

fóru þykkjur þeira saman, their sentiments went together;

2) dislike, displeasure (leggja þykkju á e-n or e-t).

* * *

u, f. a thought, liking, sentiment, disposition; fann hann, at stórlangt var í millum þeirra þykkju, that their thoughts (likings) were wide apart, Eb. 24; fóru þykkjur þeirra saman, their sentiments went together, Grett. 113 new Ed.; þer munut ráða … en ek mun ráða þykkju minni, Fbr. 15; var konungr mjök sér einn á þykkju (self-willed), þvi at hann vildi …, Bs. i. 781; honum þótti mestu varða um yðra þykkju (goodwill), Fms. iii. 138.

2. denoting discord; hann hvað úvarligt at fara þannig einsliga við slíkan þykkju-drátt (discord) sem þeirra í milli var, Finnb. 284.

3. denoting dislike; þóttusk menn þat sjá, at hvárir-tveggi lögðu á mál þessi mikla þykkju, Sturl. iii. 272; þótti mörgum mönnum við of, ok lögðu þykkju á Þorgrím þar fyrir, Vígl. 18, and so in mod. usage; sundr-þ., ú-þykkja.

COMPDS: þykkjulauss, þykkjumikill.